Ովքեր մտահղացան «Էրեբունին»
Նախագծի առաջին գաղափարը ծնվեց Քրիքոր Ք. Քաբուրյանի և Դիքրան Ա. Չաբլաքյանի մեջ, ովքեր համատեղ աշխատում էին վերապատվելի, հայր, դոկտոր Մեսրոպ Թոփալյանի և Կոկո Գարաբեդ Սաքայանի հետ՝ ձևավորելու «Էրեբունի» գրչանախագիծը:
Ծագեց «Էրեբունի»-ի՝ որպես ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հոգևոր ու մտավոր հիշատակի գաղափարը:
Դա հիշողության և հույսի մի ստեղծագործական տեսություն էր, ապագայի մի տեսություն, որ ընդգրկում էր մեր մեծաշուք ազգի պատմությունն ու արմատները:
Ծագեց «Էրեբունի»-ի՝ որպես ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հոգևոր ու մտավոր հիշատակի գաղափարը:
Նրա արմատներն անցյալում են, սակայն ապագայում ծաղկելով, ժամանակը, տիեզերական բարեշրջումը հոսում է «Է»-ի ներսում: Սա «ԷՐԵԲՈՒՆԻ»-ի առեղծվածն է:
Բարդագույն խնդիրը զորեղ ազգային և աստվածաբանական թեմաները սահմանափակ տարածության վրա համդրելն էր. ստեղծագործական սահմանները ծայրաստիճան ազատ էի թողնված. մենք շոշափեցինք առանցքային հատվածները, որոնք խիստ կարևոր էին այն թեմայի համար, որ սկսվում էր «Էրեբունի»-ով: Այս բառն սկսվում է մեծատառ Է-ով, որը հայոց այբուբենի յոթերորդ տառն է: Մեծատառ Է-ն հայերի համար լոկ տառ չէ. այն նախևառաջ ժամանակի և հավիտենության Տիրոջ՝ Աստծու անունն է (Ելց 3:14):
Անցյալը, ներկան և ապագան, մի բառով ասած՝ ժամանակը, միշտ հոսում է «Է»-ի հավերժության ներսում: Այս «Է»-ն անցյալն ու ապագան, ժամանակավորության ներկան և հավերժությունը, որին ականավոր հայ բանաստեղծ Դանիել Վարուժանը, ով 1915-ի ցեղասպանության ժամանակ նահատակվեց, ձոն է հղել՝ ասելով. «Դու Կյանք ես: Դու Հավիտենական Սեր ես: Թող խորին բարեպաշտությամբ Քո առջև ծնկեմ»:
Այս «Է»-ն, որ ամեն մի հայկական եկեղեցու բարձր զոհասեղանի վրա ոսկով փորագրված է, իրազեկում է Աստվածային Հավերժության ներկայության ժամկոչը մարդկային ժամանակավորության մեջ:
Ծնվում է Գրիչը
Գրչի վրայի գլխավոր պատկերը «Զվարթնոց» եռագմբեթ եկեղեցին է՝ հայկական ճարտարապետության յոթերորդ դարի գլուխգործոցը, որ խորհրդապատկերում է հայոց հավատքն առ Սուրբ Երրորդությունը՝ Հայրը, Որդին և Սուրբ Հոգին:
«Հավերժական կրակը» 1915-ի ցեղասպանության զոհերի հիշատակին վառված հավերժական կրակն է՝ ի խորին պատկառանք ապրիլի 24-ի նահատակների, որը հիմնվել է Ծիծեռնակաբերդ հուշահամալիրում՝ Երևանում, 1967 թ.-ի նոյեմբերի 29-ին:
Նուռը հայկական մշակութային կյանքի խորհրդանշանն է:
«100»-ը հայոց ցեղասպանության հիշատակն է (1915-2015): «Կռունկը»՝ գաղթի և սփյուռքի հայոց ավանդական խորհրդանիշը:
«Էրեբունի»-ն այս նախաձեռնության անունն է, որը նաև անձնավորում է Հայաստանը:
Հայկական «Եկեղեցին» մեր շնչերի տաճարն է:
«Կռունկը» գաղթի հայոց ավանդական խորհրդանիշն է: Այն նաև ներկայացնում է հայոց սփյուռքը:
«Հավերժության անիվը»՝ ութ ծաղկող անվաճաղերով, հավերժության հայկական խորհրդանիշն է:
«Արարատ լեռը» հայ ժողովրդի և հայոց աշխարհի պատկերն է և նրանց գոյատևման խորհրդանիշը:
«Է»-ն կազմում է փակ գրչամարմինը:
Բուռն զգացմունքների համագործակցություն
“Ի վերջո մենք համագործակցել ենք Մոնտեգրապպայի՝ աշխարհի գրչագործիքներ նրբագույնս կերտողներից մեկի հետ: Ի դեմս Մոնտեգրապպայի՝ մենք գտել ենք հմուտ վարպետների, յուրաքանչյուր մանրամասն համակ ուշադրությամբ պարուրողների և աշխարհի նրբագույն գրչագործիքներ ստեղծելու մի իսկական տենչի, որն էլ «Էրեբունի»-ի համար ուզում էինք:
Հուսով ենք, որ դուք այս ապրանքն այնքան կգնահատեք, որքան մենք այն ստեղծելիս:
We hope you treasure this product as much as we treasured creating it.